Sommige breinen zijn extra bijzonder. Zoals die van de jongen waarover ik je vandaag wil vertellen. Bijzonder, maar niet helemaal uniek. Een jongen met grote motivatieproblemen, die zich alleen ergens toe kan zetten als hij van binnenuit gemotiveerd is. Als hij het zélf nuttig vindt of superleuk. En anders ligt hij liever in bed, niks te doen.
De jongen vergeet ook veel. Hij vergeet huiswerk te maken of dat ene boek mee te nemen. Hij denkt niet altijd aan afspraken (behalve die met zijn vrienden) en komt vaak te laat.
"Ongeïnteresseerd!", want hij gaapt vaak in de les. "Ga toch eens wat eerder naar bed!"
"Ongemotiveerd!", want hij was te laat begonnen met het leren voor die toets.
"Chaotisch en slordig", want hij was een hoofdletter vergeten bij het overschrijven van aantekeningen van het bord.
"Ongeconcentreerd!" Hee ja, dát klopt inderdaad wel.
De jongen zit moedeloos bij mij aan tafel. "Ben je ongeïnteresseerd, ongemotiveerd, chaotisch en slordig?" vraag ik. "Ja, dat denk ik wel," zegt de jongen. "Ik hoor dat al mijn hele leven, dus het zal wel kloppen."
Hoeveel jongeren zullen gemotiveerd raken door al deze beschuldigingen en dit onbegrip? Ik verwacht dat het er vrij weinig zijn. Ik zou het niet motiverend vinden en ik zou zéker niet harder werken als ik steeds maar hoor wat ik niet goed doe, terwijl ik daar geen invloed op heb. En een puber vindt dat zeker niet.
De jongen heeft ADD, had ik je dat al verteld?
De jongen hoort deze opmerkingen over hem op dagelijkse basis. oftewel: "jij moet jezelf motiveren, jij moet maar zorgen dat je meer geïnteresseerd bent en minder chaotisch en slordig".
Dus wat een opluchting is het als ik hem vertel dat ik hem snap. Dat het bij hem hoort en dat we samen naar oplossingen gaan zoeken. Dat ik zijn ouders en leraren ga uitleggen hoe het in elkaar zit in zijn hoofd. Eindelijk iemand die hem snapt en gelooft.